19 Ağustos 2021

üzülme. hele hele benim için asla. etrafına yaydığın ışığın öylesine parlıyor ki, bu ışığın yörüngesindeki insan topluluğunda bana yer olmadığını fark ettim bir süre önce. bunun için kimseyi suçlamıyorsam da, yine suçladığım kişi kendimden başkası değil. altını çiziyorum cümlelerimin, bana “küpe” olsun, hayatları şenlenen insanların, daima arkasında bıraktığı yükler vardır, işte ben o yük’üm.

 

ben mi? karanlığımı istiyorum. başka bir şeyi değil, her gün yaptığım gibi, hayatın kendisine tutunabilmek için bulacağım en ufak bir dal parçasını bile dibine kadar kullanıyorum ki; uçurumun kenarı beni ebediyete kadar içine çekemesin, hiç olmazsa aklım başımdayken. 

 

ben hayatın yorgunluğunu yaşayarak değil, ölümü düşünüp temenni ederek üstümden atmaya çalışıyorum. hayatının tüm mottosu ölüm olan biri için gözyaşı neden? hele hele yaşam enerjisi tamamen tükenmiş, geçmişi de tüketmişse …

 

iş bu yazının gerçek/tüzel kişi ve kurumlarca bir ilişiği bulunmamaktadır.

Yorum yapılmamış »

No comments yet.

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL

Leave a comment

İsim (required)

Mail (will not be published) (required)

İnternet sitesi